اثرات ورزش منظم شنا بر شدت علایم قطع مورفین ناشی از نالوکسان در موش های بزرگ سفید آزمایشگاهی

چکیده زمینه و هدف: پیدا کردن راه های موثر برای جلوگیری از تغییرات سیناپسی ناشی از داروهای مخدر، می تواند نقش مهمی در درمان و جلوگیری از عود به عنوان یک مشکل بالینی آن داشته باشد. مطالعات قبلی نشان داده اند که ورزش حساسیت اثرات پاداشی مورفین را در موش صحرایی کاهش می دهد. هدف مطالعه ی حاضر بررسی اثرات ورزش منظم شنا بر روی نشانه های قطع مورفین به دنبال مصرف نالوکسان در موش صحرایی بود. روش بررسی: در پژوهش حاضر 16 سر موش به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. موش ها به مدت 14 روز فعالیت ورزشی شنا، هم زمان تزریق زیر جلدی مورفین (10 میلی گرم در کیلو گرم) دو بار در روز با فاصله ی 12 ساعته دریافت کردند. تمرین ورزشی شنا با 45 دقیقه در روز و 5 روز در هفته به مدت 2 هفته انجام گرفت. در روز 15 با تجویز نالوکسان هیدروکلراید (2 میلی گرم در کیلو گرم) به صورت داخل صفاقی 2 ساعت بعد از آخرین تزریق مورفین به دو گروه شناگر و شنا نکرده شدت وابستگی فیزیکی مطابق مدل gellert–holtzman ارزیابی گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که نشانه های درجه بندی شده در موش های وابسته به مورفین شناگر مثل تعداد انقباضات شکمی (0001/0p<)، wet dog shakes (005/0p=)، پرش (002/0p=) و نمره ی کل gellert–holtzman (0001/0p<) کمتر از موش های وابسته به مورفین شنا نکرده بود. همچنین نشانه های چک شده در موش های وابسته به مورفین شناگر مثل راست شدن یا لیسیدن آلت تناسلی (05/0=p، 5/62 درصد)، اسهال (025/0=p، 40 درصد)، به خود پیچیدن (025/0=p، 50 درصد) نسبت به گروه شنا نکرده از شدت کمتری برخوردار بودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ورزش منظم شنا موجب کاهش شدت وابستگی به مورفین در موش صحرایی می شود.